Nie idealny skoczny świat [ZAWIESZONE]

*Planica 2012*
*Maciek*
Marzec. Początek wiosny, koniec sezonu, powrót do domu, do ukochanej. Moment na który czekam od dawna, ale aby to nastąpiło muszę oddać jeszcze 2  równe i dobre skoki jutro, wtedy będę już wolny, będę tylko dla niej. Dla kobiety, która jest dla mnie wszystkim. Miłości mojego życia.
-O czym tak myślisz, co?- niebieskooka piękność, królowa mojego serca właśnie weszła do mojego pokoju hotelowego i zajęła miejsce obok mnie na łóżku.- Mam coś na twarzy, że sie tak patrzysz?-zapytała, a uśmiech na mojej twarzy sie powiększył.- Maciek no!
-Nie mogę juz podziwiać mojego własnego prywatnego anioła?-szytynka momentalnie na moje słowa się zaśmiała i wtuliła w mój bok.- Masz ochotę na spacer?
-Teraz? Jutro masz przecież konkurs.-moja ukochana trochę się zdziwiła moją propozycją, dochodziła już 20, a jutro o 8 musiałem być na skoczni, ale teraz ważniejsze zadanie muszę wykonać niż to jutro.
-Świeże powietrze dobrze nam zrobi.-Cysia po chwili zastanowienia zgodziła się i udała się do swojego pokoju po kurtkę, a po paru minutach kroczyliśmy po oświetlonych i pokrytych śniegiem ulicach Kranja.-Pamiętasz jak się poznaliśmy?
-Nie sposób zapomnieć. Zjadłeś mi moje ulubione i ostatnie ciastko!-powiedziała szatynka, a ja momentalnie wybuchnąłem śmiechem. Mieliśmy po 5 lat i właśnie zaczynaliśmy przedszkole. Cysia jadła ciastka razem z koleżanką, a ja akurat byłem głodny, więc kiedy zobaczyłem ciastka od razu wyciągnąłem rękę po jedno, a akurat tak sie złożyło że było to ostatnie.-Hej! Nie śmiej się, miałam 5 lat i to było najgorsze co mnie w życiu spotkało. Myślałam że Cię uduszę.
-Oh tak pamiętam. Biegałaś za mną po całym przedszkolu.
-Należało Ci się. Moich ciastek bezkarnie sie nie zjada.- Lubię to wspomnienie. Tamtego dnia zaczęliśmy coś pięknego, co milem nadzieje będzie trwać do końca.
-Ja mogę.- Powiedziałem z uśmiechem, a szatynka nie zaprzeczyła.- Jakie jest twoje najlepsze wspomnienie?
-Narty w 2009.- Odparła bez zastanowienia, a ja spojrzałem na nią przypominajac sobie to co wtedy się stało, po chwili wspomnienia wróciły, a uśmiech na mojej twarzy sie powiększył.- Straciłam równowagę na nartach, a ty chcą mnie ratować, wywróciłeś się ze mną. I tak leżąc po środku stoku, cali we śniegu, powiedziałeś mi że mnie kochasz.-Pamiętam ten moment dokładnie. Długo się zastanawiałem czy jej to powiedzieć, aż opierając się nad nią, żeby na nią nie upaść, widząc jej rumiane policzki i roześmiane oczy, zaryzykowałem i powiedziałem dwa najpiękniesze słowa na świecie, a ona uśmiechnęła się i mnie pocałowała, od tamtego dnia jestem najszczęśliwszym facetem na świecie.- A jakie jest twoje?
-To, które zaraz się wydarzy.- Szatynka nie zbyt rozumiejąc spojrzała na mnie lekko mrużąc oczy. W kieszeni wyszukałem małej wielkości czerwone pudełeczko, w którym znajdowało się to co miało być symbolem wieczności. Naszej wspólnej wieczności.- Cysia o dużej ilości rzeczy nie mam pojęcia, mam mnóśtwo wad, często mnie nie ma, zwłaszcza wtedy kiedy mnie potrzebujesz, nie jestem idealny, ale kocham Cię nad życie i jestem pewien, że to z Tobą chcę spędzić resztę swojego życia. Wyjdziesz za mnie?- Wypowiedziałem najważniejsze pytanie w moim życiu, klękając przy tym na jedno kolano.
-Jesteś pewien, że chcesz do końca życia słuchać mojego mrudzenia, że jestem głodna?- Klęcząc na zimnym śniegu i czekając na wybuch łez i to najważniesze słowo, słyszę chyba najgłupsze pytanie jakie mogłem w tym momencie usłyszeć.
-Serio Cyśka?- pytam i wybucham śmiechem- Mogę Ci biegać o północy na stację po czekoladę tylko się zgódź kochanie.- Mówię, a niebieskooka zaczyna się śmiać.
-Tak, oczywiście że tak. Kocham Cię najbardziej na świecie.- Mówi i zaczyna płakać, a ja momentalnie wstaje i przytulam ją najmocniej na świecie. Mam wszystko. Nie potrzebuje już niczego więcej. Tylko ją. Miłość mojego życia. Moją przyszłą żonę.

Kochani już za kilka godzin zasiądziemy przy wigilijnym stole wraz z najbliższym, dlatego z okazji tegorocznych świąt życzę Wam:

-Możecie mi powiedzieć co wy wyprawiacie?!- skoczkowie to podobno dorośli ludzie,a dorośli ludzie podobno posiadają takie coś jak mózg i umieją go używać. Właśnie podobno. Austriaccy skoczkowie zdecydowanie tego mózgu chyba nie mają. Konkurs skończył się kilka godzin temu, a chłopacy chcieli być dobrymi wujkami, więc stwierdzili że się zajmą małym, a ja mam iść odpocząć. Nie było mnie godzinę. Tylko godzinę, a oni zdążyli zrobić z mojego i Gregora pokoju skocznie, ale oczywiście nie to jest problem. problemem jest to, że ubrali małego w mini kombinezon i "uczą" go skakać na nartach.- Oszaleliście do końca?!-spytałam zabierając Stefanowi Thomasa i ściągając mu mini kombinezon.
-Daj spokój kochanie, to tylko zabawa.- powiedział Gregor, podchodząc do mnie, zaczepiając małego.
-Oh jasne zabawa. Gregor on ma dopiero 2 miesiące, mogliście mu coś zrobić.- westchnęłam siadając na łóżku, w między czasie reszta skoczków wyszła z pokoju.- On jest jeszcze za mały na takie rzeczy.
-Masz rację, przepraszam.- powiedział siadając obok mnie i przytulając mnie do siebie.
-Pójdę się przejść, nie rób już nic głupiego, proszę.- uśmiechnęłam się, a ten wziął małego na ręce i zaczął się z nim wygłupiać, kocham ich najbardziej na świecie.Wyszłam z pokoju i  pech chciał, że wychodząc musiałam oczywiście na kogoś wpaść.
-Um, hej Cysia.
-Cześć Maciek.-oczywiście, ze z moim szczęściem musiałam wpaść na mojego byłego, jakże by inaczej.
-Więc... Co u Ciebie?-spytał, lekko się uśmiechając, ale z jego twarzy ciągle można było wyczytać zakłopotanie.
-Wszystko dobrze, jak treningi?-uśmiechnęłam się i usiadłam na kanapie na holu hotelowym, zaraz obok mnie dosiadł się Maciek.
-Coraz lepiej. Wtedy w Zakopanem... Głupio wyszło, naprawdę. Przepraszam, po prostu..- Kot zdecydowanie się denerwował, zawsze gdy się stresował bawił się palcami u dłoni, nie inaczej było teraz.
-Daj spokój Maciek, było minęło. Nic mi się nie stało,a to najważniejsze.
-Nie Cyśka. Przepraszam Cię, serio. Nic się nie stało, a mogło. Byłem zazdrosny.. I wściekły. Nie odzywałaś się tyle czasu, nie wiedziałem co się z Tobą dzieje. Nie dałaś szansy mi wytłumaczyć tego co widziałaś w Krakowie. Naprawdę Cię kochałem. Ciągle kocham.
-Maciek daj spokój. Minęło już tyle czasu...
-Nie Cysia. Wtedy odpuściłem i straciłem Cię na tyle czasu. Drugi raz nie po pełnie tego samego błędu- mówiąc to zbliżył się do mnie i chwycił mnie za rękę.- Jeśli się kogoś kocha walczy się o tą osobę.
-Co tu się dzieję?-nie wiadomo skąd pojawił się Gregor. Dzięki Bogu, zaczęłam się już bać tego w jakim kierunku zmierza ta rozmowa.Poza tym gdyby można było zabijać wzrokiem, Kot by już nie żył.
-Rozmawiamy tylko, stało się coś?-zapytałam, zabierając rękę z uścisku Maćka.
-Chciałem spytać tylko gdzie są czyste pieluszki, ale poradzę sobie sam. Rozmawiajcie sobie dalej.- Gregor rzucił Maćkowie wściekłe spojrzenie i wrócił się do pokoju. Dzięki za ratunek, serio.
-Kocham Cię Marcelina. Nigdy nie przestałem. Kiedy wyjechałaś, nie dawałaś żadnego znaku życia, myślałem że oszaleję. Byłaś... Jesteś dla mnie wszystkim
-Maciek.. Minęły 3 lata. Jestem zaręczona, mam synka. To co było kiedyś już nie istnieje...
-Miłość nigdy nie przestaje istnieć i sama dobrze o tym wiesz. Daj mi szansę odbudować to wszystko, proszę...Kocham Cię jak wariat. Daj mi tą ostatnią szansę...- Trzy lata temu byliśmy najszczęśliwszymi ludźmi na świecie, którzy nie widzieli poza sobą świata, ale wystarczył jeden moment aby to wszystko zniknęło. Teraz po tych kilku latach widząc te same iskierki szczęścia i prawdziwej miłości w oczach Maćka, wiem że mówi szczerze. Kot zawsze o uczuciach mówił szczerze, zwłaszcza o tych którymi darzył mnie. Patrząc na niego zaczynam się wahać czy decyzja którą podjęłam była dobra, ale zaraz przed oczami pojawia mi się uśmiechnięta twarz Gregora, kiedy po raz pierwszy na ręce wziął małego.- Cysia?- zapytał Maciek, kiedy nie odzywałam się przez dłuższą chwilę.

*Planica 20.03.2015

*31.01.2015 Innsburck
-Gregor?-Nic. Zero reakcji.-Gregor!-dalej nic-Gregor do cholery! Twój syn właśnie chce na świat przyjść a ty śpisz sobie w najlepsze!-krzyknęłam, a ten od razu wstał. Pomógł mi się ubrać, wziął torbę z szafy i łamiąc chyba wszystkie przepisy zawiózł mnie do szpitala.

*Gregor
Po przyjechaniu na porodówkę, pielęgniarka zabrała Cysie na sale, a ja zostałam w poczekalni, zadzwoniłem do rodziców i Thomasa i powiedziałem im że Marcelina właśnie rodzi. Moi rodzice powinni zaraz tu być, a Thomas powiedział że będzie najszybciej jak to tylko możliwe. Po chwili na korytarz wyszła pielęgniarka i pozwoliła mi wejść na salę.

*12 godzin później.
-Gratuluję, mają państwo zdrowego synka.- powiedział lekarz podając Merci małego.- Chcę pan przeciąć pępowinę?- zwrócił się do mnie, podał mi nożyczki, a ja zrobiłem to co miałem.
-Ma twoje oczy.- powiedziałem, a Cysia uśmiechnęła się do mnie, odwzajemniłem jej uśmiech i pocałowałem ją. Jestem tak cholernie szczęśliwy.-Cześć mały. To ja twój tatuś. Kocham Cię i twoją mamusię strasznie mocno.- powiedziałem i ucałowałem małego w główkę. Po chwili pielęgniarka wzięła małego, a ja musiałem wyjść. Na korytarzu czekali już moi rodzice, rodzeństwo oraz chłopacy, których pewnie powiadomił Thomas. Wszyscy zaczęli mi gratulować i ściskać, a ja się tylko uśmiechałem. Po chwili wyciągnąłem telefon z kieszeni i postanowiłem napisać do Stocha, bądź co bądź to brat Cysi i nawet jeśli ona mnie za to później zabije to trudno.